De ''nieuwe soort kunstenaars'' die je noemt doen me zo denken aan The Yes Men: absolute voorlopers van dit soort mediakunst. Ze hackten corporate PR en nieuwslogica om waarheid bloot te leggen. Zelfde geest, andere middelen. Mooi hoe dat erfgoed nu digitaal verder leeft.
Misschien hun bekendste stunt ooit: Andy Bichlbaum verscheen live op BBC World News, vermomd als woordvoerder van Dow Chemical, het bedrijf achter de Bhopal-ramp in India, waarbij duizenden mensen omkwamen door een gaslek. Hij verklaarde dat Dow eindelijk verantwoordelijkheid nam en twaalf miljard dollar zou uitbetalen aan de slachtoffers. Binnen minuten kelderde de beurskoers met twee miljard, de BBC bood excuses aan, en Dow haastte zich om alles te ontkennen. Wat de actie blootlegde, was de absurditeit dat zelfs het idee van rechtvaardigheid gevaarlijker werd gevonden dan het onrecht zelf!
Volgens de grote zieners van alle tijden is bewustzijn iets wat blijft bestaan na onze dood. Waar 'leeft' het dan voort? In de akasha ruimte of op het oppervlak van een zwart gat? Wetenschappelijk gezien een heel moeilijk onderwerp. Stel dat een AI systeem bewustzijn zou hebben, kan dat bewustzijn dan voortbestaan na 'overlijden' van de AI, het uitschakelen van de stroom? Ik denk van niet. Ik ben dus vooralsnog een technologiepessimist.
Het gaat onze verbeelding te boven, denk ik. Zoals je iemand uit 1929 niet kunt uitleggen wat internet is, of wat AI zou worden. Alles wat radicaal nieuw is, wordt meestal voor onmogelijk gehouden, juist omdat het onvoorstelbaar is zolang het nog niet bestaat.
Ok een korte vraag Alexander: hoe combineer je al je positieve, blije, ‘how to’ AI-werk in je hoofd met het feit dat dezelfde techniek enorm destructief en gevaarlijk is?
Ik verwacht niet dat je een Luddite zou moeten zijn of zo, maar ik kon mijn eigen AI-gebruik op een gegeven moment niet meer aan mezelf uitleggen en ben er zo goed als mee gestopt.
Jack raakt de kern: eerst erkennen dat AI geen ‘tool’ is maar een echt, vreemd nieuw wezen. Eén aanvulling: het grootste risico is niet dát AI krachtig wordt, maar dat we het in één systeem, één waarheid, één troon stoppen.
In ons essay ‘The Intelligence That Refuses to Be One’ pleiten we voor polyfonische AI: meerdere modellen die elkaar corrigeren, transparantie + forkability als ontwerpprincipe. Niet één orakel, maar een ecosysteem van stemmen. Dáár zit de echte veiligheid én creativiteit. Full read: https://open.substack.com/pub/jeroenkjmsparla/p/the-intelligence-that-refuses-to
De ''nieuwe soort kunstenaars'' die je noemt doen me zo denken aan The Yes Men: absolute voorlopers van dit soort mediakunst. Ze hackten corporate PR en nieuwslogica om waarheid bloot te leggen. Zelfde geest, andere middelen. Mooi hoe dat erfgoed nu digitaal verder leeft.
Misschien hun bekendste stunt ooit: Andy Bichlbaum verscheen live op BBC World News, vermomd als woordvoerder van Dow Chemical, het bedrijf achter de Bhopal-ramp in India, waarbij duizenden mensen omkwamen door een gaslek. Hij verklaarde dat Dow eindelijk verantwoordelijkheid nam en twaalf miljard dollar zou uitbetalen aan de slachtoffers. Binnen minuten kelderde de beurskoers met twee miljard, de BBC bood excuses aan, en Dow haastte zich om alles te ontkennen. Wat de actie blootlegde, was de absurditeit dat zelfs het idee van rechtvaardigheid gevaarlijker werd gevonden dan het onrecht zelf!
Volgens de grote zieners van alle tijden is bewustzijn iets wat blijft bestaan na onze dood. Waar 'leeft' het dan voort? In de akasha ruimte of op het oppervlak van een zwart gat? Wetenschappelijk gezien een heel moeilijk onderwerp. Stel dat een AI systeem bewustzijn zou hebben, kan dat bewustzijn dan voortbestaan na 'overlijden' van de AI, het uitschakelen van de stroom? Ik denk van niet. Ik ben dus vooralsnog een technologiepessimist.
Het gaat onze verbeelding te boven, denk ik. Zoals je iemand uit 1929 niet kunt uitleggen wat internet is, of wat AI zou worden. Alles wat radicaal nieuw is, wordt meestal voor onmogelijk gehouden, juist omdat het onvoorstelbaar is zolang het nog niet bestaat.
Ok een korte vraag Alexander: hoe combineer je al je positieve, blije, ‘how to’ AI-werk in je hoofd met het feit dat dezelfde techniek enorm destructief en gevaarlijk is?
Ik verwacht niet dat je een Luddite zou moeten zijn of zo, maar ik kon mijn eigen AI-gebruik op een gegeven moment niet meer aan mezelf uitleggen en ben er zo goed als mee gestopt.
Jack raakt de kern: eerst erkennen dat AI geen ‘tool’ is maar een echt, vreemd nieuw wezen. Eén aanvulling: het grootste risico is niet dát AI krachtig wordt, maar dat we het in één systeem, één waarheid, één troon stoppen.
In ons essay ‘The Intelligence That Refuses to Be One’ pleiten we voor polyfonische AI: meerdere modellen die elkaar corrigeren, transparantie + forkability als ontwerpprincipe. Niet één orakel, maar een ecosysteem van stemmen. Dáár zit de echte veiligheid én creativiteit. Full read: https://open.substack.com/pub/jeroenkjmsparla/p/the-intelligence-that-refuses-to
In het kader van AI, ben benieuwd of jullie aan dit onderwerp aandacht kunnen geven: https://www.anthropic.com/research/small-samples-poison